Μη φοβάσαι καρδιά μου

Φοβάσαι καρδιά μου;

Μήπως ο Λεωνίδας δεν φοβότανε όταν άκουγε πως εκατομμύρια Πέρσες ερχόντουσαν από την Θράκη;

Νοιώθεις προδομένη ψυχή μου;

Πως λες να ένοιωσε όταν οι σοφοί γέροντες της Σπάρτης του είπαν δεν σου δίνουμε άλλο στρατό, πάρε την φρουράσου άμα θες και πήγαινε...

Και εκείνος μάζεψε τους 300 του και είπε:

Θα πάμε ρε, και ότι γίνει...

Και ξέρεις τι έγινε ψυχή μου; Ελλάδα έγινε, Αθηναίοι, Σπαρτιάτες, Μακεδόνες, Αιώνια Ελληνική δόξα μέχρι την Ινδία...

Φοβάσαι καρδιά μου;

Μήπως ο Κολοκοτρώνης δεν φοβότανε περικυκλομένος από τις στρατιές του Δράμαλη στα Δερβενάκια;

Νοιώθεις προδομένη ψυχή μου;

Πως λες να ένοιωσε όταν φυλακισμένος από τους Ελλήνες, μάθαινε για τις ορδες του Ιμπραήμ που ξανασκλάβωναν μέρη που αυτός είχε απελευθερώσει;

Όταν όμως τον ελευθέρωσαν για να πολεμήσει και πάλι τους Τουρκοαιγύπτιους, μάζεψε τα παληκάρια του και τους είπε:

Θα πάμε ωρέ, και ότι γίνει...

Και ξέρεις τι έγινε ψυχή μου; Ελλάδα έγινε ξανά.

Μη φοβάσαι καρδιά μου.

‘Ερχονται καμιά φορά στιγμές στην ζωή σου που συνειδητοποιείς πως αυτά που διαβάζεις στα βιβλία, δεν είναι απλά συμβάντα που κατέγραψε κάποιος, αλλά είναι ιστορία γραμμένη από αυτούς που αν και φοβόντουσαν, βρήκαν το κουράγιο να πουν:

Θα πάμε ρε, και ότι γίνει...