Το δέντρο

Κλείσε την οθόνη.
…
Κλείσε τα μάτια.
…
Σκοτάδι. Όχι απόλυτο. Βλέπεις σκιές. Οι σκιές σιγά-σιγά συγκεντρώνονται μπροστά σου. Σχηματίζουν ένα μικρό γκρι σύννεφο μέσα στο μαύρο φόντο.

Κράτα τα μάτια σου κλειστά.

Το σύννεφο παίρνει ένα ορθογώνιο σχήμα και αρχίζει να μεγαλώνει. Τώρα μοιάζει σαν ένα μεγάλο όρθιο κουτί, όμως δεν έχει βάθος, δεν είναι κουτί, μοιάζει με …πόρτα.

Κράτα τα μάτια σου κλειστά.

Παντού σκοτάδι και στο βάθος μια πόρτα. Τώρα η πόρτα δεν είναι πια γκρι. Έχει το χρώμα της άμμου. Αρχίζεις να περπατάς προς την πόρτα. Δεν έχει πόμολο. Φτάνεις κοντά. Την σπρώχνεις. Ανοίγει…

Κράτα τα μάτια σου κλειστά.

Φως. Πράσινο, γαλάζιο και κίτρινο φως. Δυνατό αλλά όχι εκτυφλωτικό. Ανοίγεις τελείως την πόρτα και κοιτάς ψηλά. Ο ουρανός είναι καταγάλανος με ένα μεγάλο κίτρινο κύκλο στο κέντρο του. Κοιτάς τον ήλιο. Δεν σε τυφλώνει. Κοιτάς κάτω. Λιβάδι, πράσινο μέχρι εκεί που φτάνει το βλέμμα σου. Στον ορίζοντα πράσινοι λόφοι μέχρι το τέρμα, εκεί που ενώνονται με το γαλάζιο. Μυρίζει Άνοιξη και Φθινόπωρο μαζί.

Κράτα τα μάτια σου κλειστά.

Στο κέντρο του λιβαδιού, ευθεία μπροστά σου, το δέντρο. Αφήνεις ανοιχτή την πόρτα χωρίς να κοιτάξεις πίσω και περπατάς. Τα πόδια σου είναι γυμνά, το γρασίδι είναι πυκνό και ευχάριστα δροσερό. Η γη από κάτω του είναι μαλακή αλλά στέρεα. Δεν ζεσταίνεσαι, δεν κρυώνεις. Πλησιάζεις το δέντρο. Ο κορμός του έχει ύψος γύρω στα 6 μέτρα. Τα κλαδιά του ξεκινάνε σε ύψος δυόμισι μέτρων από το έδαφος και είναι καλυμμένα από χιλιάδες μικρά σκουροπράσινα φύλλα, που σχηματίζουν ένα τέλειο ημικύκλιο.

Κράτα τα μάτια σου κλειστά.

Κοιτάς τον κορμό του. Φαίνεται ζωντανός, γεμάτος υγεία. Από μακριά ήταν μονόχρωμος, ένας μεσαίος τόνος του καφέ. Από κοντά έχει όλους τους τόνους του καφέ. Έχει χιλιάδες ομοιόμορφα σκουρόχρωμα αυλάκια που κάνουν τα εξογκωμένα τμήματα του φλοιού να φαίνονται ακόμη πιο ανοιχτόχρωμα. Πλησιάζεις το πρόσωπό σου στο κορμό. Η μύτη σου γεμίζει με την μυρωδιά του: Άνοιξη και Φθινόπωρο μαζί, πολύ πιο έντονα αυτή τη φορά. Απλώνεις το δεξί σου χέρι και ακουμπάς την παλάμη σου στο κορμό. Είναι τραχύς και λείος μαζί. Σκληρός και μαλακός. Δεν κουνάς το χέρι σου, αλλά νοιώθεις ένα ελαφρύ τρέμουλο από κάτω του. Ενέργεια..

Κράτα τα μάτια σου κλειστά.

Απλώνεις και το άλλο σου χέρι. Ο κορμός είναι τόσο μεγάλος που με δυσκολία μπορείς να αγκαλιάσεις τον μισό. Ακουμπάς και το μάγουλό σου στον κορμό. Και το στήθος σου. Τον τυλίγεις με τα πόδια σου. Τώρα όλο το κορμί σου αγκαλιάζει το δέντρο. Ενέργεια. Είσαι ένα με τον κορμό. Ενέργεια. Τη νοιώθεις σε όλο σου το κορμί. Σε μουδιάζει. Ένα με τον κορμό. Ενέργεια. Ένα με το δένδρο. Σε μουδιάζει. Βουλιάζεις μέσα του. Σε απορροφάει…

Κράτα τα μάτια σου κλειστά.

ΕΙΣΑΙ το δέντρο. Το μυαλό σου δέχεται δισεκατομμύρια άγνωστα μηνύματα. Το μυαλό σου κλείνει. Ξανανοίγει. Βλέπεις, αλλά όχι με τα μάτια. Όχι με τα δυο σου μάτια, αλλά με χιλιάδες μάτια. Βλέπεις πάνω τον ουρανό και τον ήλιο. Βλέπεις γύρω-γύρω το λιβάδι και τους λόφους. Βλέπεις κάτω τον κορμό σου να χάνεται στο έδαφος. Βλέπεις τα πάντα ταυτόχρονα. Από χιλιάδες οπτικές γωνίες. Δισεκατομμύρια άγνωστα μηνύματα συνεχίζουν να κατακλύζουν το μυαλό σου. Δεν μπορείς να τα αναλύσεις. Αλλά καταλαβαίνεις τι είναι. Φωνές. Δισεκατομμύρια πληροφορίες, από όλα τα δέντρα του κόσμου φτάνουν σε σένα μέσω της Γης. Ανεβαίνουν από τις ρίζες σου. Κυλάνε μέσα από τις φλέβες του κορμού σου και φτάνουν στα κλαδιά και τελικά στα φύλλα σου. Τα φύλλα σου, χιλιάδες γυμνοί εγκέφαλοι αφημένοι στο περιβάλλον, τις διαβάζουν, τις αναλύουν και τις ξαναστέλνουν στις ρίζες σου για να αποθηκευτούν. Προσπαθείς να ακούσεις τι λένε. Συγκεντρώνεσαι όσο μπορείς, αλλά ξαφνικά όλες σου οι αισθήσεις, ό,τι μπορείς να αντιληφθείς, βρίσκεται σε οργασμό. Μια μικρή αύρα, ένα απλό φύσημα του αέρα, έκανε τα φύλλα σου να ταλαντευτούν. Ελάχιστα. Όμως καθώς το αεράκι πέρασε μέσα από τους χιλιάδες μικρούς σου εγκεφάλους, κύματα απίστευτης ηδονής κατέκλυσαν όλο σου το είναι. Με μια μόνο μικρή αύρα, ένα απλό φύσημα του αέρα. Η ψυχή σου θέλει να ενωθεί για πάντα με το δέντρο. Το μυαλό σου όμως δεν αντέχει. Η ψυχή σου σού φωνάζει πως εδώ έχει ό,τι χρειάζεται. Παίρνει ενέργεια από παντού, από τον ήλιο τον αέρα την Γη. Παίρνει πληροφορίες από παντού. Επικοινωνεί με τα πάντα. Ο αέρας είναι από μόνος του το τελειότερο ασύρματο δίκτυο. Με τη Γη είσαι συνδεδεμένος για πάντα με τα πάντα. Ο ήλιος σε τρέφει, σου δίνει ενέργεια, δύναμη, φως. Το μυαλό σου όμως δεν αντέχει.

Κράτα τα μάτια σου κλειστά.

Όχι. Το μυαλό σου δεν υπακούει πια. Και εσύ είσαι κατασκευασμένος να το υπακούς.
«ΑΝΟΙΞΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ» σε διατάζει. Και εσύ είσαι κατασκευασμένος να υπακούς. «ΑΝΟΙΞΕ ΤΗΝ ΟΘΟΝΗ». Και εσύ είσαι κατασκευασμένος να υπακούς. Ανοίγεις τα μάτια σου. Κοιτάς την σβηστή οθόνη. Γυρνάς πίσω σου και κοιτάς το παράθυρο. Δεν έχει ήλιο, έχει σύννεφα. Γυρνάς πάλι το βλέμμα σου στην οθόνη και την ανοίγεις. Πίσω σου ακούγονται οι πρώτες ψιχάλες που κτυπάνε στο τζάμι. Η ψυχή σου σε ικετεύει να κλείσεις τα μάτια και να φανταστείς πως θα ένοιωθες την βροχή αν ήσουν ακόμα ΕΚΕΙ.
Αλλά εσύ δεν την ακούς καθόλου πια.