Φτωχέ μου Bliax...

Διέκρινα μια οργή στο τελευταίο μου (χρονικά-μη χαίρεστε!) ποιητικό αριστούργημα.

Με κάνει και αναρωτιέμαι… γιατί; Εγώ δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος… Ούτε το αντίθετο είμαι (που θα δικαιολογούσε και τους Φροϋδικούς που θα υποστηρίζανε πως είμαι ένα δειλό και πράο ανθρωπάκι που εκτονώνεται μέσω της ποίησης). Άρα; Τι φταίει; Γιατί τόσο μίσος; Bliaxuco γιατί μισείς τους πλούσιους; Μήπως τελικά είσαι αναρχοκουμούνι;

Υπάρχει ένα πρόβλημα όταν ο εαυτός σου σε ρωτάει κάτι.: Δεν μπορείς να τον αποφύγεις και να μην απαντήσεις… Υπάρχει και δεύτερο: Δεν μπορείς να του πεις ψέματα… Υπάρχει και τρίτο: Το γεγονός και μόνο της ερώτησης προδικάζει το 99% της απάντησης!!! (κάτι θα ξέρει ο εαυτός μου για να με ρωτάει). Οπότε μπλέξαμε…

Λοιπόν Bliaxuco γιατί μισείς τους πλούσιους;

Πρώτα από όλα, δεν μισώ τους πλούσιους. Ίσα-ίσα γουστάρω… Μισώ τους πολύ-πολύ-πολύ απίστευτα πλούσιους. Και δεν τους μισώ καν, τους σιχαίνομαι, τους απεχθάνομαι και τους λυπάμαι… Είναι άρρωστοι. Βαριά και αθεράπευτα άρρωστοι. Το ίδιο ακριβώς άρρωστοι όπως οι καρκινοπαθείς ή οι τρελοί, ή οι αλκοολικοί… Όταν κάποιος πίνει ένα ουισκάκι κάθε βράδυ, άντε δύο, άντε τρία, δεν πειράζει. Αν όμως πίνει 2 μπουκάλια κάθε βράδυ, υπάρχει πρόβλημα… Είναι αλκοολικός, είναι άρρωστος. Είναι επικίνδυνος για τους συνανθρώπους του, μπορεί να πιάσει το τιμόνι, μπορεί να δείρει τη γυναίκα του ή τα παιδιά του… Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να κάνει κακό στους συνανθρώπους του. Η κοινωνία μας, λοιπόν, είτε τον βάζει στο περιθώριο, είτε (αν υπάρχει κάποια ελπίδα) τον κλείνει κάπου και προσπαθεί να τον θεραπεύσει…

Όταν κάποιος γίνεται πλούσιος, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Πρέπει να εξασφαλίσει τον εαυτό του, τα παιδιά του, τα παιδιά των παιδιών του αν μπορεί, να’χει τις πισινούλες του, τα ελικοπτεράκια του, να τρώει με χρυσά κουτάλια που έλεγε και η γιαγιά μου και όλα καλά. Όταν όμως φτάνει στο σημείο να έχει τόσο πλούτο που θα μπορεί να ζει και αυτός και 50 γενεές μετά από αυτόν μέσα στην απόλυτη χλιδή και αντί να κάτσει να τα χαρεί όλα αυτά, συνεχίζει να σκοτώνει, να δημιουργεί πολέμους, να καταστρέφει το περιβάλλον, να αφήνει άνεργους χιλιάδες ανθρώπους, να κάνει ολόκληρους λαούς να πεινάνε, τότε αυτός ο άνθρωπος είναι άρρωστος και η κοινωνία μας θα έπρεπε να τον σταματήσει. Εντάξει, δεν λέω να πάρουμε τις γκιλοτίνες και να βγούμε στους δρόμους… Πολιτισμένα πράγματα, ένα …πλουτοτεστ κάτι τέτοιο: Κύριε λυπάμαι έχετε ξεπεράσει το όριο, για περάστε από δω, έχουμε ένα πολύ ωραίο ίδρυμα που σας περιμένει. Και βάλτε τον κάπου όμορφα, ξέρω γω γεμίστε του μια πισίνα με χρυσά νομίσματα και άστε τον να λούζεται στο χρυσάφι με τις ώρες…

Και ο Καπιταλισμός και ο Σοσιαλισμός στην θεωρία τους, ξεκινούν από διαφορετικές αφετηρίες για να καταλήξουν στον ίδιο στόχο: Την ευημερία τον πολλών σε ένα καθορισμένο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο. Ο υπαρκτός Καπιταλισμός, όπως και ο Υπαρκτός Σοσιαλισμός έχουν τον αντίθετο ακριβώς στόχο: Την ευημερία των λίγων. Ο υπαρκτός Σοσιαλισμός κατέρρευσε σχετικά γρήγορα. Του υπαρκτού Καπιταλισμού θα του πάρει λίγο παραπάνω. Δυστυχώς η επανάσταση δεν μπορεί να αρχίσει ούτε στο εξωτερικό ούτε στην Ελλάδα ακόμα. Έξω ισχύει ο Νόμος του Μέρφυ: Ο,τι μπορεί να πάει σκατά, θα πάει. Στην Ελλάδα ισχύει ο Νόμος του Ντέφι: Με ένα καλό τσιφτετέλι, όλα θα πάνε καλά…

...to be continued...