Περιμένοντας τους Βαρβάρους

Ωραίοι ως Γάλλοι είπαν το δικό τους ΟΧΙ στον παγκοσμιοποιημένο αμερικανοδηγούμενο νεοφιλελευθερισμό της ενωμένης προσπάθειας κατάλυσης των κεκτημένων δικαιωμάτων, αναβάλλοντας έτσι (έστω και για λίγο), την αναπόφευκτη σκλαβοποίηση των ευρωκακομοίρηδων ευρωεργαζόμενων. Η κουτοπόνηρη (σχεδόν ελληνική) προσπάθεια των Ευρωσυνταγματαρχών να δημιουργήσουν ένα νέο Μάη (του 2005) πάνω από τον Μάη του ’68, γύρισε μπούμερανκ κτυπώντας τα τεχνοκρατικά κεφάλια τους ακριβώς πάνω στο σημείο που καταλήγει ο ήδη αρρωστημένος τους νωτιαίος μυελός, σκορπώντας καρκινικά κύτταρα υπαρκτού καπιταλισμού σε όλο τους το ευρωσώμα. Σειρά τώρα έχει η Ολλανδία, η χώρα που έχει να χάσει τα περισσότερα από μια ενδεχόμενη αποδοχή του ευρωσυντάγματος, και αναμένεται από εκεί μια νέα, ακόμα δυνατότερη σφαλιάρα.


Στην Ελλάδα φυσικά δεν είναι ανάγκη καν να γίνει δημοψήφισμα. Ο Κωστάκης και ο Γιωργάκης έχουν ήδη κατεβάσει τα παντελονάκια τους περιμένοντας το αναπόφευκτο ευρωπέος. Κοντά είναι η μέρα που όλοι εμείς, συγκεντρωμένοι στην πλατεία ΕυρωΣυντάγματος, έξω από την πρώην Βουλή των Ελλήνων, θα περιμένουμε με ανοιχτά τα χέρια (και τα πόδια), τα ξερο-κόμματά μας, να μας αναγγείλουν τα νέα μέτρα που (μας) πήραν οι Πολυεθνικές κυβερνήσεις. Εκεί θα μας ανακοινώσουν μεγαλόψυχα, πως αν μείνουμε ήσυχοι στο ευρωγκέτο μας και δεν προκαλούμε ταραχές, μπορεί και να μας αφήσουν να δουλεύουμε 23 ώρες το 24ωρο μέχρι να πεθάνουμε.