Στο Τσακ...

Θέλω να ζητήσω συγνώμη για το χθεσινό post μου. Το ξαναδιάβασα σήμερα και το βρήκα αγενές και λίαν αθυρόστομο. Ζητώ συγνώμη. Οι νέοι διψούν για μάθηση και γνώση και εγώ τι τους δίνω; Βρισιές και προσωπικά συμπλέγματα… (να’τες πάλι οι τρεις τελείες…).
Πού πήγε το επίπεδό μου; Η πνευματική μου κουλτούρα; Οι μεγάλοι συγγραφείς που με γαλούχησαν; Οι μεγάλοι ποιητές μου; Ναι! Αυτό είναι! That’s it! Θα στραφώ στην ποίηση… Θα ΚΡΑΤΗΘΩ από την ποίηση, να μη κατρακυλήσω άλλο στο βούρκο του πεζού.
Γιατί ο πεζός μου είναι πολύ πεζός.

Ακολουθεί ποίημα. Λυπάμαι, έχει ομοιοκαταληξία… ζητώ συγνώμη.




Ημιτελές ερωτικό


Στην αμνησία του μυαλού σου
Και στης ψυχής σου το μπετόν

Η απονιά σου θα με σβήσει
Όπως το χρώμα το ασετόν


Στο μαύρο βάθος των σπηλιών σου
Στων σάλπιγγών σου την ηχώ

Τα τείχη μου θα καταρρεύσουν
Μες την δική μου Ιεριχώ


Επεσα πάλι σα πρεζόνι
Μες του κορμιού σου τα σκληρά

Τι να μου κάνει η μεθαδόνη
Σε θέλω κι άλλη μια φορά


Ξέρω πως είναι μικρό και μοιάζει ημιτελές. Αυτό έχει την γοητεία του. Οτιδήποτε ερωτικό πρέπει να είναι ημιτελές. Τέλειος έρωτας δεν υπάρχει. Ο έρωτας είναι σαν το παστίτσιο: Πότε θα έχει πολύ μπεσαμέλ, πότε θα του λείπει αλάτι, πότε τα μακαρόνια θα είναι κριτς κρατς… Ξέφυγα όμως (και μου άνοιξε και η όρεξη!)…

Ξέρω ακόμα πως με την ομοιοκαταληξία απογοήτευσα τους ποιοτικούς οπαδούς… Ζήτησα συγνώμη προκαταβολικά, αλά δεν αρκεί. Έκανα κι άλλα, ακόμα χειρότερα… Είναι ντροπή μου που χρησιμοποίησα «δήθεν» ψεφτοκουλτουριάρικες αποενοχοποιημένες ρίμες του τύπου ΜΠΕΤΟΝ-ΑΣΕΤΟΝ ή ΗΧΩ-ΙΕΡΙΧΩ με κίνδυνο να χαρακτηριστώ Νικολακοπουλικός.

Ζητώ άλλη μια συγνώμη για την τετριμμένη παρομοίωση του στερητικού συνδρόμου του έρωτος με το αντίστοιχο των ναρκωτικών.

Τελικά, overall, το ποίημα μου μάλλον απέτυχε. Μόνον ο χρόνος θα δείξει πόσο κακό θα μου προκαλέσει η αποτυχία αυτή. Ο κίνδυνος της παράνοιας παραμονεύει πάντα. Και είμαι τόσο κοντά στην λεπτή διαχωριστική γραμμή, που μόνο λεπτή δεν μοιάζει! Ένα τσακ είναι… Ένα μικρούλι…
…Τσακ.