Ωδή εις την Καλομοίραν

Διαβάζοντας το πόνημα του φίλου Old Boy «Περί του υμένος της Καλομοίρας» θυμήθηκα μια μικρή περσινή ξινή ιστορία που με οδήγησε τελικά σε έναν ακόμη βιασμό του λογοτεχνικού είδους της ποίησης.
Με λίγα λόγια, όταν η γυναίκα μου με «ανάγκασε» (δεν ήθελα και πολύ), να παρατηρήσω την συγκεκριμένη καλλιτέχνιδα, ενώ εβρίσκετο ακόμη έγκλειστη εις την ακαδημίαν, με εκφράσεις του τύπου «κοίτα αυτό το Καλομοιράκι τι πλάκα που έχει» και «πόσο χαριτωμένο και αθώο είναι» και «κοίτα όλες τις σκύλες που έχουν πέσει να το φάνε» κλπ, το παρατήρησα εντέλει και ιδού τα αποτελέσματα:
Προσοχή ακολουθεί ποίημα. Τι λέω ποίημα; ΩΔΗ. Τι λέω ωδή; ΕΠΟΣ! Με ομοιοκαταληξία 1-4, 2-3, με μέτρο, με χορό…
Μιλάμε για υπερπαραγωγή …τύφλα να ’χει ο Όμηρος (!).

ΩΔΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΛΟΜΟΙΡΑ

Κοίτα Απόλλωνα την λατρεμένη σου κόρη,
Με πόση λαχτάρα μπαίνει στο αεροπλάνο για να γυρίσει στην αγαπημένη της πατρίδα…
Με τι χαρά, με πόση ελπίδα,
Με πόσα όνειρα ξεκινάει τα μαγεμένα της ταξίδια…

Εγγονή του Δία, μες το μετάξι
Αγνή παρθένα με δαφνοστέφανα και μύρα
Νονές Νεράιδες την βαφτίσαν Καλομοίρα
Και είναι έτοιμη στα ουράνια να πετάξει

Και να’ τη! βγαίνει σα πριγκίπισσα με νάζι
Κοίτα τους όλους σα χαζή πως την κοιτάνε…
Μην είναι δάκρυα χαράς που τους μεθάνε…
Ή ειν’ το μίσος μες τα μάτια τους που στάζει?


Κοίτα Απόλλωνα την λατρεμένη σου κόρη,
Με πόση λαχτάρα τραγουδάει πάνω στην πίστα
Με τι φωνή, με πόσο νάζι
Και πόσο όμορφη μοιάζει σαν σε κοιτάζει…


Η Ιωάννα το κάτω χείλος της έχει ματώσει
Το πρόσωπό της είναι πιο κόκκινο κι απ’ τα μαλλιά της
Σχεδόν ερεθίστηκε εκεί απόκρυφα μες την κοιλιά της…
Τόση κακία περάσαν χρόνια που ‘χε να νοιώσει!

Στην τρικυμία του μαύρου μυαλού της ήρθε μια σκέψη
Να θυσιάσει στην Αφροδίτη τον γκόμενό της:
«Θεά των ξέκωλων…», ουρλιάζει στον πανικό της,
«…κατάρα στείλε της, σπυράκια να βγάλει στο πρόσωπό της»

Μα η Αφρούλα το αγαπούσε το αμερικανάκι
Μικρή όταν ήταν την είχε ευλογήσει να είναι κουκλάρα…
Και στην Ιωάννα γυρίζει διπλάσια την μαύρη κατάρα…
«τα μαλλιά της αιώνια, να είναι καμένα απ’ το πιστολάκι»!


Κοίτα Απόλλωνα την λατρεμένη σου κόρη,
Με πόση αγάπη μιλάει στους άλλους με πόση αθωότητα
Μες την λαχτάρα της για λίγη τρυφερότητα
Δεν βλέπει γύρω της πως την κοιτάζουν γεμάτοι κακία…


Δίπλα στην Γιάννα σαν μαύρη οχιά είχε λουφάξει
Οπως η Υαινα όταν μυρίζεται κοντά της λεία…
«Να μη με λένε, εμένα, Αποστολία…
…Αν τη μικρή σε 2 λεπτά δεν έχω ξεπετάξει…»

Την πήρε παράμερα λόγια πλάνα να της ψελλίσει…
Πρόστυχα σχέδια να βρωμίσουν το αγνό μυαλό της
Έκανε τάχα πως της μιλάει για το καλό της
Μα στην αλήθεια ήθελε μόνο να την ξεσκίσει


Κοίτα Απόλλωνα την λατρεμένη σου κορούλα,
Στον παιδικό της το προσωπάκι την απορία
Τι εννοεί άραγε τώρα αυτή η κυρία;
Είναι καλό να κάνω έρωτα μπροστά στην ΤιΒούλα;


Ο βασιλιάς του προτατίφ είχε μόλις τελειώσει
Την βαζελίνη τώρα σκούπιζε απ’ την σφουγγαρίστρα
Η μεγαλύτερη και ομορφότερη η ξεμυαλίστρα…
Που το κοντάρι της πάντα του χάριζε αγάπη τόση…

Απ’ την τηλεόραση, μια φωνή τ’ αυτιά του πήρε!
Γύρισε, κοίταξε και έπαθε μια πλάκα!!
Να η ευκαιρία να μη με λένε πια μαλάκα!!!
Σήκωσε τ’ ακουστικό, και τη μαμά του πήρε…

Απ΄ την αφάνεια να βγει είχε μια ελπίδα
Να μην τον λένε πια ατάλαντο κοπρίτη,
Και τριαντάφυλλα της έστειλε στο σπίτι
Ζωγραφισμένα με του μυαλού του την πιτυρίδα…


Κοίτα Απόλλωνα την λατρεμένη σου κορούλα,
Με πόση αγάπη κρατάει τα λευκά λουλούδια…
Μες την καρδιά της με μουσικές και με τραγούδια
Χίλιες νεράιδες χορεύουν χούλα-χούλα!


Ωιμε! Που έστειλες το κοριτσάκι σου άμοιρη μάνα!!!
Σαν θα σου βγει απ’ τα σφαγεία του Αντέννα…
Η μικρή πριγκίπισσα δεν θα΄ναι πια παρθένα
Θα ναι άλλη μια. επανενγράψιμη πουτάνα…