ΚακοΠοίηση

Παλεύω να αντισταθώ και να μην ασχοληθώ με την επικαιρότητα, αν και άρθρα σαν ΑΥΤΟ του Naftilou με ερεθίζουν αφάνταστα (μια που το ‘φερε η κουβέντα, θα πρέπει να βγάλω αυτή τη φωτογραφία της Καλομοίρας γιατί την κοιτάζω και δεν μπορώ να γράψω – από την άλλη πάλι, ο καυλωμένος συγγραφέας μπορεί να γράψει «παπάδες» (να τη πάλι η επικαιρότητα), οπότε λέω να την αφήσω (την φωτογραφία) μέχρι να ολοκληρώσω (το κείμενο) και βλέπουμε…
Αφήνω λοιπόν τον μεγάλο μονομάχο των ειδικών αποστολών Macius Roseus να απολαμβάνει το θέαμα με τους χιλιάδες κατεβασμένους αντίχειρες (με την ελπίδα πως θα βρεθεί κάποιος μοντέρνος Καλιγούλας να τους τα χώσει στο παχύ έντερο των σημερινών συγκλητικών μας)… και περνάω στα ευχάριστα νέα για σήμερα: Δεν έχει ποίημα!


Δυστυχώς, το Καλομοίρας Εγκώμιον απετέλεσε τη χαριστική μου βολή στην ρητορική τέχνη…

Πρώτα από όλα, ο βλάσφημος νεωτερισμός της δημιουργίας ενός Εγκωμίου σε …ποιητική μορφή Ωδής, παρουσιαζόμενης ως …Επος, με …Αριστοφανικό Χορό (!).

(Χτες το βράδυ είδα στον ύπνο μου ότι ο Όμηρος με κυνηγούσε με ένα τσεκούρι στα χέρια και εγώ έτρεχα μέχρι που κάπου σκόνταψα και το τελευταίο πράγμα που είδα ήταν η λάμα του τσεκουριού που προσγειώθηκε ένα μέτρο δεξιά από το κεφάλι μου -ο Ομηρος δεν φημίζεται για την όρασή του…).

Ακολούθως, η πλήρης απουσία διαλεκτικής, η οποία ως γνωστόν χαρακτηρίζει αυτού του είδους τα Εγκώμια..

(Πάνω που νόμιζα πως είχα γλιτώσει – ο Όμηρος απηυδισμένος είχε αρχίσει να απομακρύνεται μουρμουρίζοντας κάτι ημι-ακατάληπτα Ομηρικά, που σε ελεύθερη μετάφραση σήμαιναν: Μα το Δία και την Αθηνά, αν ήξερα πως οι απόγονοί μου θα καταντούσαν έτσι, θα βαζα τους Τρώες να νικάνε στην Ιλιάδα και θα τον έπνιγα τον πούστη τον Οδυσσέα…- ανακάλυψα με τρόμο πως είχα σκοντάψει τελικά πάνω στον Βολταίρο, που μου είχε βάλει τρικλοποδιά και τώρα ερχόταν κατά πάνω μου κραδαίνοντας μια …φορητή λαιμητόμο και ουρλιάζοντας: «Εγκώμιο χωρίς διαλεκτική ρε αλήτη αντιεπαναστάτη; Είχαν δίκιο ο Μακιαβέλι και ο Λοκ. Η ανθρώπινη φύση είναι κακή! Κακή σας λέω…». Ευτυχώς, πάνω στον πανικό του –μπήκαν και τα μαλλιά του μπροστά στα μάτια του και δεν έβλεπε, σκόνταψε πάνω στο τσεκούρι του Όμηρου, του έπεσε η λαιμητόμος στο έδαφος, έπεσε και αυτός με το κεφάλι μέσα της και έτσι ο Λουδοβίκος πήρε την ετεροχρονισμένη εκδίκησή του. Ο Αϊνστάιν (!) που παρακολουθούσε την όλη σκηνή κρατώντας προς το μέρος μου μια παράξενη ενεργειακή μηχανή στα χέρια, έτοιμος να πατήσει το κουμπί με την επιγραφή «εξαΰλωση», πέταξε το κατασκεύασμα, σταύρωσε τα χέρια πίσω από την πλάτη του και άρχισε να απομακρύνεται μονολογώντας: «…Η αιώνια αήττητη ανθρώπινη ηλιθιότητα…».)

Δεν χρειάζεται να έχω κληρονομικό χάρισμα για να καταλάβω ότι το όνειρο αυτό σημαίνει δύο πράγματα: Πρώτον, τέρμα το στιφάδο μετά τα μεσάνυχτα και δεύτερον, τέρμα η κακό-ποίηση.