Ο Σατράπης...

Πρέπει να σταματήσω να γράφω μαλακίες!

Με σιχάθηκα. Τι απερίγραπτη παπαριά Θεέ μου!!! «Στο Τσακ», στα «πρόθυρα της παράνοιας», λεπτές κόκκινες γραμμές και πράσινα άλογα… Πως ξέπεσα πάλι έτσι; Τετριμμένες χιλιοειπωμένες εκφράσεις, «δήθεν» λεκτικά παιχνιδίσματα, και μια ολική εικόνα για πολλές κλωτσιές… Εκανα εικόνα το φινάλε και μου ήρθε να ξεράσω: Φώτα, κάμερες, κόσμος στο background, μια τεντωμένη λεπτή κορδέλα μπροστά μου και εγώ, φωτισμένος από τα φλας και τους προβολείς, μ’ ένα ψαλίδι στα χέρια, να κόβω την λεπτή διαχωριστική γραμμή της παράνοιας!!! Εγκαίνια στην τρέλα!!! Τι μαλάκας!


Τι φοβερό, ενώ είμαι καμωμένος για τα ωραία και μεγάλα έργα, η άδικη αυτή μου η μοίρα ενθάρρυνση και επιτυχία να με αρνείται.

Εγώ να προσπαθώ δύο ώρες και με χίλια βάσανα να κάνω ρίμα το «ταμπόν» με το «depon» για να είμαι μεταμοντέρνος και νεοκουλτουριάρης και αυτός ο πούστης να έχει γράψει τέτοια αριστουργήματα… Χωρίς ρίμες, χωρίς εντυπωσιασμούς, χωρίς εξυπνάδες, χωρίς να «κλείνει το μάτι στον αναγνώστη», με απλές λέξεις όπως «καμωμένος», «ενθάρρυνση» και «αρνείται».

Να μ’ εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες κα μικροπρέπειες κι αδιαφορίες…

Τον μισώ τον πούστη τον Καβάφη…
Όχι ρε μουνί… Δεν θα αφεθώ! Δεν ήρθε ακόμα η μέρα να ενδώσω! Άντε γαμήσου κι εσύ και ο Αρταξέρξης σου..! Δεν θα μου κόψεις εσύ την ποίηση, επειδή έγραψες πρώτος δυο τρεις παπαριές… Θα γράψω πάλι! Για τους μοντέρνους Βαρβάρους! Θα με διαβάσεις από κει πάνω και θα με θαυμάσεις αρχίδι…

Ακολουθεί ποίημα. Ναι, με ομοιοκαταληξία. Δεν ζητώ συγνώμη, να πάτε να γαμηθείτε...



Βοήθεια!


Βοήθεια! Κάτι, μου πάει στραβά μου
Και άλλα βλέπουν, τα γκαβά μου…
Δεν βλέπω ανθρώπους, βλέπω λουκάνικα,
Αρχίζω να σκέφτομαι, αμερικάνικα…

Θέλω να πεθάνω, για την νέα τάξη,
Να δώσω τη ψυχή μου στη παγκοσμιοποίηση
Θέλω να περάσω, τις εξετάσεις,
Να πάρει το κορμί μου, ISO πιστοποίηση

Κι εσύ καρδούλα μου με βλέπεις και γελάς,
Πόσα δεν ξέρεις πόσα σου χουνε κρυμμένα
Είναι ο Διάβολος κοντά
Κι έχουμε φτάσει στα μπετά
Δεν είναι η κότα αρκετή, θέλει και μένα…

---
Στην αστερόεσσα ποτέ δεν χώρεσα
Αχ! Το προσπάθησα, μα δεν το μπόρεσα

Πολλές οι ρίγες και λίγος χώρος
Είναι η μίξη μας θανατηφόρος…

Πολλά αστέρια, κι εγώ κομήτης
Ένα κακάδι, βρώμικης μύτης…
---

Βοήθεια, κάτι με βασανίζει
Μία φαγούρα έχω στ’ αρχίδια
Αυτή η αρρώστια που με μαστίζει
Κληρονομιά από τα’ αρχαία μου γονίδια

Πρέπει να πληρώνω, μα δεν έχω μία
Πρέπει να μισώ την τρομοκρατία
Πρέπει να σκοτώνω, ν’ αγαπώ τη ΣΙΑ
Πρέπει να πιστεύω στην ευθανασία

Κι εσύ καρδούλα μου με βλέπεις και γελάς
Ντυμένο έτσι στην ξεκούμπωτη τη ρόμπα
Βαθιά με έχουν μες την γη
Και όπου να ναι θα εκραγεί
Της μαραμένης μου ψυχής η τζούφια μπόμπα