Πούλιτζερ

Η λευκή σελίδα. Η λευκή σελίδα είναι το κορμί. Κάθε γράμμα είναι ένα χάδι. Κάθε λέξη, ένα βογκητό. Κάθε παράγραφος, μία ερωτική ακολουθία… Αράδα-αράδα προσθέτεις χάδια, βογκητά, αναστεναγμούς. Δημιουργείς έρωτα. Σιγά-σιγά αρχίζεις να νοιώθεις αόρατα χέρια να σε ακουμπάνε, άυλα χείλη να σε φιλούν, ανάσες να σε ανατριχιάζουν. Όσο το κείμενο μεγαλώνει, τόσο το μυαλό σου γεμίζει μυρωδιές, χρώματα, φώτα… Μέχρι το φινάλε, την κορύφωση, την ολοκλήρωση…

Ο επαγγελματίας συγγραφέας είναι ένας ζιγκολό-μία πόρνη. Πληρώνεται για τον έρωτά του. Έκανα αυτό το επάγγελμα για 15 χρόνια. Πληρωμένο σεξ με τις ειδήσεις. Οι ίδιες και οι ίδιες πελάτισσες κάθε μέρα, έρχονταν σε μένα, όπως πήγαιναν και σ’ όλους τους άλλους, και εγώ τις ικανοποιούσα, τις διεκπεραίωνα, τις πήδαγα κανονικά! Όλοι οι δημοσιογράφοι βαθιά μέσα τους, μισούν αυτό που κάνουν. Είναι εύκολο, σου δίνει λεφτά, αλλά σου παίρνει τον έρωτα. Θες να τα παρατήσεις όλα και να γράψεις ένα βιβλίο να γίνεις συγγραφέας…


Ο συγγραφέας είναι σε λίγο καλύτερη μοίρα. Είναι ένας πορνοστάρ. Σου ζητάει να πληρώσεις για να δεις πως έκανε τον έρωτά του. Ο συγγραφέας θαυμάζει τον εαυτό του. Λατρεύει τον τρόπο που πηδάει τα κείμενα του, τις στάσεις που αλλάζει μαζί με τις σκηνές του έργου του. Λατρεύει να επιδεικνύει τα προσόντα του, τις τεχνικές του, την ικανότητά του να παίζει με το μυαλό του αναγνώστη, όπως ο πορνοστάρ παίζει με τα βυζιά της ξανθιάς γκομενάρας… Κοιτάξτε την μεγάλη μου έμπνευση. Θαυμάστε την βαρβάτη φαντασία μου. Προσκυνήστε τον λογοτεχνικό μου φαλλό…

Ο ερασιτέχνης συγγραφέας είναι παράξενο ζουλάπι. Βασικά, είναι μαλάκας. Όχι επειδή δεν πληρώνεται για αυτά που γράφει. Είναι μαλάκας εκ πεποιθήσεως. Είναι ιδεολόγος μαλάκας. Δεν είναι «εραστής της τέχνης» και τέτοιες ημιδιανοουμενίστικες ανοησίες. Είναι εραστής του μυαλού του. Είναι μοναχικό το σπορ. Γράφεις και ταυτόχρονα αυτοχαϊδεύεις το μυαλό σου. Είναι φυσικό επόμενο η ολοκλήρωση. Δεν πουλάει το έργο του. Το δημοσιεύει, το κάνει γνωστό, όχι όμως για να δει όλος ο κόσμος πόσο καλά αυνανίζεται. Είναι ρομαντικός μαλάκας. Θέλει να νομίζει πως κι ο αναγνώστης του ερεθίστηκε μόνος του. Κι αν έφτασε κιόλας, ακόμα καλύτερα. Είναι αξιοθαύμαστος μαλάκας. Και αν θέλετε την γνώμη μου θα έπρεπε με κάποιο τρόπο να βραβεύεται, κι ας μην το θέλει…
Εντάξει, δεν λέω να θεσπιστεί και νόμπελ λογοτεχνικής αυτοϊκανοποίησης, αλλά ένα Πούλιτζερ τουλάχιστον, κάτι…

Του ταιριάζει και ως έκφραση: «Πήρα τον Πούλιτζερ»!.